Buku Tamu

Thursday, December 1, 2016

“AJOOOR KABEH...!!!”

Karya: Mufarih Ni’am, S.Pd.
Adopsi naskah dari mahakarya “Barji-Barbeh” karya babahe
ADEGAN I
Suasana           :
Lighting          :
Properti           :
Intro: campur sarinan
Ing sawijining papan kang jembar, ana sapinggire kutha. Darsuki lan Siti nganggo sandhangan kang sarwa reget lan nggawa kerdus kanggo gawe gubug.
Siti                   : (nembang) tak lelo...lelolelo... le dheng....
Darsuki            : mangan telo lawuh iwak bandheng...
Siti                   : mangan telo kok lawuh iwak bandheng? Yo ora mathuk tho mas...
Darsuki            : iku mung parikan bune... yo senajan ora mathuk yo di mathuk-mathukne
Siti                   : halah isaaa wae... (kembali nembang) tak lelo...lelolelo... le dheng....
Darsuki            : nyumbang negara lila nganti gendheng...
Siti                   : lha kok isa?
Darsuki            : lha awak-awake dhewe... wong kere ngeneiki kan ijeh rakyat... lha wakil rakyat kan kedudukane ijeh sak ngisore rakyat tho?
Siti                   : hallah... guayamu mbahas kedudukan wakil rakyat, aluwung golek nggon kanggo gawe gubug sewengi wae. Mumpung ning kene ana papan sing jembar, tur durung ana sing nganggokno
Darsuki            : oiya.... ya... ayo ndang gage..
Nalika Darsuki lan Siti lagi upyek gawe papan kanggo turu, ana Unah lan Yanti nyedaki wong loro kuwi mau. Semana uga Unah lan Yanti kang sandhangane ora beda karo Darsuki dan Siti.
Unah               : lho, yu, arep gawe omah ning kene to?
Siti                   : ora gawe omah, ning gawe...
Yanti               : pancen Unah iku nek ngomong angger mangap kok yu. Anut-anut wong sugih, ya ngono kuwi yen kakean ndelok sinetron. Dadine ketularan yu...
Unah               : ora ketularan. Ning ngipi... ngipi karo janjine wakil rakyat kanggo rakyat sing kaya awak dhewe iki.
Siti                   : sik ya, aku tak ngrewangi kang Darsuki dhisik. Ngko di teruske maneh
Unah               : heleh... dasar wong sing ora isa dijak ngayal... ya wis, mandeg sik... awak dhewe gawe vila ning kana(menunjuk arah...) kayane kok kepenak nggone.
Yanti               : jane aku iki ora seneng karo omonganmu sing sok-sokan ngono kuwi. Ning, yen tak ladeni omonganmu, wis makno kowe ngeyel(mulai beranjak). Ora rampung-rampung.
Let sedhela, nalika wong-wong lagi padha gawe gubug saka kerdus, mimin kang nganggo sandhangan kang sarwa menor teka.
Mimin              : he, Yanti, Unah! Lha apa oleh gawe gubug ning kene?
Yanti               : (berbicara pada Unah), ra usah diladeni, ra rampung-rampung ngko gubuge yen omong terus!
Mimin              : he, Yanti, ati-ati nek omong! Lha po mbok kira kowe tok sing duwe lambe? Sak penake dhewe yen ngomong!
Yanti               : lho.... aja salah tampa!
Mimin              : wis ra usah ngriwis. Kabeh wis ngerti, yen kowe iku pinter nggedebus.
Darsuki            : mbok wis... padha-padha kerene ora usah geger.. Unah, Yanti, yen pengin gawe gubug, iku isih ana turahan kerdus, yen geleeeem... Kowe(menunjuk Mimin), nek pengin ya kono sisan gawe gubug ning kene bareng-bareng.
Mimin              : ya, ngapurane kang... aku isih kuat bayar kontrakan. Senajan ya mung cilik.
Banjur Mimin lunga. Let sedhela, ana maneh wong kang teka. Sandhangane uga ora beda kaya Darsuki lan liya-liyane.
Parno               : kang, aku olih melu gawe gubug ning kene?
Tinah               : aku barang kang
Darsuki            : lho... lha apa mbok kira aku sing duwe papan iki?
Tinah               : ora ngono kang, sampeyan kan sing ning kene luwih dhisik, mengko mbok menawa dikira ngganggu kang.
Parno               : ana maneh kang, iki wis dadi kesepakatan. Sapa wonge sing manggon luwih dhisik kuwi duwe hak kanggo ngatur nggone.
Darsuki            : (tertawa) MUNAFIK! MUNAFIK!... (semua diam, pandangan Darsuki kosong, dingin, menatap ke depan...penuh harapan)
Darsuki            : ya wis, ngenteni apa maneh?
Semua             : (bengong) maksude piye kang?
Darsuki            : MANUNGGALA WONG-WONG KERE!!!
Kabeh padha seneng, banjur saiyek saeka praya gawe gubug ing papan kang jembar kuwi.
ADEGAN II
Suasana           :
Lighting          :
Properti           :
Ora suwe papan kuwi wis malih dadi kampung gelandhangan. Gubug-gubug saka kerdus wis ngebeki papan kang sadurunge jembar gung liwang liwung. Ana sing dolanan remi, lan uga ana sing jogedan. Kabeh rukun lan akrab, apa maneh ditambah ana gorengan lan kopine.
Darsuki            : siti, telane wis mateng apa durung?
Siti                   : (dari rumah kardusnya) sik kang! Lagi dientas.
Nalika wong-wong lagi gayeng-gayenge, ujuk-ujuk ana swara sirine, saya suwe sansaya cetha, banjur ilang... wong-wong padha kaget.
Parno               : (dingin) ana apa?
Unah               : biasa kang, wong penting, sing duwe dalan liwat!
Siti                   : uwis.... ora usah meri!
Yanti               : ora meri. Ning mbok yao ngilingi, yen dalan iki ora gone dhewe.!
Parno               : lha apa kowe ya rumangsa duwe dalan iki ?
Unah               : ya ora ngono kang. Karepku, senajan kesusu, mbok yao saora-orane ora sakarepe dhewe ngono. Ben ora ngganggu wong-wong kere kaya awak dhewe ngene iki.
Yanti               : ya, bener... ngono kuwi get-geti wong!
Darsuki            : he, Yanti karo kowe Unah! Kaet pisanan ketemu kowe, aku wis ora sreg karo kowe. Aku ora precaya, apa maneh yen krungu omonganmu, sangsaya ora sreg aku. Sapa kowe? Ngakua! Sadurunge aku nesu!
Sadurunge Yanti lan Unah semaur, ana bocah mara karo krenggosan lan akton gugup.
Thole               : anu kang... ning masjid ana wong akeh, lagi padha... padha...
Unah               : sing cetha, ya mesti lagi sembayang to le! (semua tertawa)
Darsuki            : meneng! (kepada thole) le, ngomong sing cetha. Aja kesusu, ben mudheng karo apa sing mbok karepake.
Siti                   : iya le, ben aku karo wong-wong ora melu-melu panik.
Parno               : ben ngombe dhisik!
Tinah               : iya, ngombe dhisik le! (mengambil minum)
Thole               : (minum sejenak-setelah itu mulai berbicara) ngene lho, kang. Nalika aku arep mulih, aku weruh wong mberuh ning mejid. Banjur aku nyedhak, karepku ya arep ngemis ning kana...
Unah lan Yanti mlipir lunga saka papan kono.
Siti                   : lha trus apa sing gawe kowe panik lan gugup kaya ngene le?
Thole               : samar-samar aku krungu apa sing diomongke wong-wong kuwi.
Parno               : ngomong apa le? Apa ana gandheng cenenge karo wong-wong sing manggon ning kene? Ayo jawab, le... jawab?
Darsuki            : sabar.... no, sabar! Aja nesu dhisik! Trus piye le?
Thole               : ya, benar kang. Wong-wong arep gawe supermarket ning kene kang!
Mak jleg, wong-wong padha mbengok. Ana sing nangis, bingung, lan nesu karepe dhewe.
Darsuki            : (penuh wibawa) Parno, tinah, Siti, lan kowe kabeh. Aja mbok teruske tangismu, aja mbok teruske nesumu(tempo). Ora usah digagas, yen mbok gagas, kowe kabeh bakal kesiksa terus. Ayo dinalar(tempo), jajal didelok, apa isih ana Unah karo Yanti ning kene?
kabeh               : (menengok-terbengong) ora ana, kang!
Darsuki            : (geram) nah, wiwit pisanan aku wis ngira karong wong-wong kuwi! Bangsat!! he.. wis, ora usah panik, aku duwe cara sing luwih apik (tertawa kecil), ya to, Mimin! (tertawa lagi)
ADEGAN III
Suasana           :
Lighting          :
Properti           :
Dina candhake... suwara sirine sansaya banter tumuju ing gubuge para gelandhangan. Wong-wong sansaya panik.
Suara               : (dari megaphone) kanggo para warga sing mapan ana omah kerdhus. Sajroning 10 menit, yen ora sumingkir, mula aja nyalahke petugas, yen ta kapeksa para petugas tumindak kasar!!!
Para petugas banjur nyedak, kabeh wong padha bengokan.
Parno               : iki ora adil. Sak karepe dhewe.
Petugas 1         : aku mung ngayahi kuwajiban!
Petugas 2         : kowe wis tak elingke ping pira!?
Siti                   : ning, carane ora kaya ngene, ngene iki wis ora ngajeni uwong jenenge.
Tinah               : wis nganggep wong kaya kewan!
Petugas 2         : amerga kowe ora gelem diatur.
Parno               : aturan kaya apa sing bisa dinut!? Anane mung nyusahke wong!
Petugas 1         : wis, ora usah kakean omong...!!!
Petugas 2         : yen kowe ora bisa diatur(mengeluarkan pistol)...
Kabeh padha wedi, karo rasa nesu lan nangis, wong-wong kang manggon ning papan kono padha lunga...
Petugas 2         : (mengeluarkan HP), sugeng siang, pak. Lokasi aman (tempo). siap, pak.
Ora let suwe, ana rombongan wong nganggo sandhangan kang resik teka, lan uga ana mimin ning rombongan kuwi.
Ajudan                        : piye, lancar?
Petugas 2         : lancar, pak!
Ajudan                        : apik, (kepada bos), wonten ngriki papanipun bos.
Bos                  : oke, lumayan. Piye miturut panemumu,sayang?
Mimin              : (mengacungkan jempol), sing cetha, om sampun nyiapake wiwit dangu to?
Bos                  : ya, wis mesti. Nanging ora kuwi sing tak karepake.
Mimin              : banjur?
Bos                  : masa’ kowe ora ngerti...? iki kabeh kanggo kowe cah ayu.
Mimin              : (hanya tersenyum)...
Bos                  : aja kuwatir, sedhela maneh papan iki bakal malih dadi hotel lan supermarket.
Mimin              : minangka rasa panuwunku, mimin bakal paring bebungah kanggo om.
Bos                  : (tertawa) kowe pancen pinter tenan Mimin. apa kuwi?
Mimin              : (mengeluarkan bungkusan dari tasnya)... kabeh sing ana ning kene bakal rata karo lemah, kaya kang mbok impek-impekna! 1...2...3....
Nalika itungan katelu, bom wis njeblug. Gubug-gubug sanalika rata, kabeh wong padha bengokan karo nyebut nyeluki jenenge mimin. Banjur padha nyedaki awake mimin kang wis ajur. Karo nangis, wong-wong padha ngangkat awake mimin sing wis kocar-kacir.
Darsuki            : (kepada penonton)
                        Aku wis kesel ngrungokna
                        Aku wis kesel njerit
                        Mripat iki wis ora bisa kanggo ndelok maneh
                        Cangkem lan kupingku wis buntu
                        Mung siji sing isih bisa
                        Ngilo, ngilo ana ngarepe kaca
Orator 1           :
                        Dhewe iki rakyat... dudu rayap
                        Dhewe iki duweni hak
                        Diwenehi apa ora kuwi ora penting
                        Sing penting uripe rakyat iki tentrem tanpa ana saru-siku
Orator 2           :
                        Rekasa sadhuwure rekasa
                        Dhewe iki ora kok emoh nyambut gawe
                        Nanging, wong-wong kae ora menehi
dalan kanggo gawe
Orator 3           :
                        Tinimbang saben dina diapusi
                        Luwih becik golek dalan dhewe
                        Mandhiri... berdikari...
                        Nganti mati...(bunuh dhiri) sing penting merdheka
Orator 1,2        :
                        Jamane jaman pembangunan
                        Mbangun rakyat sakabehane
                        Manungsa wutuh kanggo nuswantara
                        Sing sugih.... kebak san... di... wa... raaa(bunuh dhiri)

Paripurna!