4. Wiwit Raja Pringon Nyupena, Tutug Nabi Yakub Arep Nempur

oleh Hardyanto Alb pada 08 Februari 2011 jam 13:51

PUCUNG

1. Kang cinatur, bareng wus antuk rong taun/ Pringon asupena/ jumeneng pinggiring kali/ ana sapi pitu kang rupa prayoga
2. lemu-lemu, mentas saka kali mau/ saba ing glagahan./ Ri wusing mangkana nuli/ ana manèh sapi pitu ala-ala
3. kuru-kuru, mentas saka kali mau/ nèng pinggir narmada/ marang kang lemu sumandhing./ Nuli sapi pitu ingkang ala-ala
4. kabèh iku, mangsa mring sapi kang lemu./ Samana anulya/ Sang Nata wungu ngalilir./ Tan antara Sang Nata manèh anéndra
5. kapinuju, supena manèh Sang Prabu/ pangraosé priksa/ wulèn pitu apik-apik/ iku thukul saka ing dami sajuga.
6. Ri wusipun, mangkono ana kadulu/ wulèn iya sapta/ thukul manèh nanging iki/ kuru geseng katiyup maruta wétan.
7. Wulèn pitu, ingkang padha kuru-kuru/ nguntal wulèn sapta/ kang lemu aos ing isi./ Raja Pringon nuli wungu saka néndra.
8. Sang Aprabu, ésuk banget pungun-pungun/ kèmengan ing driya/ kasupèn supenan Aji./ Duk samana nimbali para ngulama.
9. Ri wusipun, samya prapta sowan Prabu/ Sang Nata ngandika/ dhawuh sasupenan Aji/ nanging nora ana bisa anarbuka.
10. Duk puniku, priyayi kasebut ngayun/ ingkang karyanira/ lurah juru angejogi/ pangunjukanira Sang Sri Naranata
11. darbé atur, marang Pringon Nara Prabu:/ “Sapunika amba/ ènget kalepatan mami/ Jeng Paduka kariyin paring duduka
12. dhateng ulun, kariyin lulurahipun/ tukang roti samya/ kawula tiyang kalih/ winarangka ing griya lurah keparak.
13. Wonten ngriku, kawula nunggil sadalu/ sarengan nyupena/ klayan lurah tukang roti/ ngriku nuju wonten laré winarangka
14. réncangipun, lurah keparak puniku/ punika narbuka/ dhumateng supenan mami/ langkung titis cocog lan wahananira.”
15. Critanipun, anuli galur kaatur./ Sang Nata anulya/ énggal utusan nimbali/ marang Yusuf ngetokaké saka wrangkan
16. dipuncukur, ginanti sandhanganipun/ séba mring Sang Nata/ Sang Prabu ngandika aris:/ “Kawruhana kalamun ingsun supena
17. nanging iku, nora ana ingkang weruh/ ing tarbukanira./ Ingsun wus midhanget warti/ sira bangkit anarbukani supena.”
18. Aturipun, Yusuf mring Pringon Sang Prabu:/ “Punika dédyamba/ nanging Allah ingkang paring/ kasugengan dhateng ing paduka Nata.”
19. Sang Aprabu, samana anuli dhawuh/ sajroning supena:/ “Sun jumeneng pinggir kali/ ana sapi becik lemu kèhé sapta.
20. Sapi iku, mentas saka kali mau/ saba ing glagahan/ nuli ana manèh sapi/ katon luwih ala: kuru kèhé sapta.
21. Prajaningsun, ing Mesir ngong durung weruh/ sapi ingkang ala/ kaya sapi pitu iki/ sapi ala pitu iku nuli mangsa
22. sapi pitu, ingkang padha lemu mau/ ana ing jronira/ wetengira sapi-sapi/ ingkang ala nglempong rupané kuciwa.
23. Nanging iku, wetengé nora anjembluk/ mungguh rupanira/ isih kaya durung bukti/ ing samana ingsun wungu saka néndra.
24. Manèhipun, nèng jroning supenan ingsun/ ana kang kawuryan/ wuwulèn pipitu becik/ padha aos metu saka dami juga.
25. Wusing iku, thukul manèh wulèn pitu/ iku gabug sarta/ geseng katiyup ing angin/ angin wétan wasana wuwulènira
26. ingkang kuru, nguntal wulèn ingkang lemu./ Ingsun uwus kandha/ mring ngulama myang pra khakim/ iku nora ana kang bisa narbuka.”
27. Yusuf matur, mring raja Pringon Sang Prabu:/ “Supenan paduka/ kaétang mung saprakawis/ Allah paring priksa panjenengan Nata
28. yektinipun, kang badhé klampahan pungkur/ lembu saé sapta/ tegesipun: pitung warsi./ Wulèn pitu ingkang katingal prayoga
29. tegesipun: inggih ugi pitung taun/ punika kaétang/ namung supenan satunggil./ Déné lembu pitu awon sarta kera
30. ingkang sampun, saking lèpèn mentas kantun/ tegesé punika/ inggih ugi pitung warsi./ Wulèn pitu gabug geseng warnanira
31. lah puniku, salebeting pitung taun/ tansah awis tedha./ Unjuk ulun mring Sang Aji/ Gusti Allah sampun dhawuh ing Sang Nata
32. badhénipun, ingkang kalampahan ngayun/ pitung taun ngarsa/ ing Mesir mirah rejeki./ Sasampuning punika: gya pitung warsa
33. ingkang ngayun, badhyawis tedha kalangkung/ tanah Mesir samya/ kasupèn mirah ing bukti/ sarta tanah risak saking kirang tedha.
34. Samya limut, wonten kamirahan wau/ saking papailan/ ingkang andhatengi wingking/ dhuh punika sakalangkung awratira.
35. Milanipun, wonten ing supenan wau/ rinangkep amarga/ lalampahan kang kadyèki/ sami sampun pinasthi déning Suksmana.
36. Lan Hyang Agung, nunten nindakken puniku./ Sumarma prayoga/ paduka ngupaya janji/ ingkang saged sarta malih wicaksana.
37. Tiyang wau, prayoginipun tinandur/ ing Mesir Nagara./ Kaliyan malih Sang Aji/ akaryaa lurah ing tanah mengkua
38. ing sadarum, sapragangsaling pametu/jroning pitung warsa/ ingkang nuju mirah bukti/ anglempakna sawarnining nama tedha.
39. Yogyanipun, salebeting mirah wau/ wonten karsa Nata/ tandho wos wonten nagari/ kang supadya punika kénging katedha
40. pitung taun, mangsa pailan ing pungkur/ ingkang badhé prapta/ wonten ing Nagari Mesir/ kang supadya boten risak kirang tedha.”
41. Atur mau, kagalih becik Sang Prabu/ mring sarira Nata/ sarta marang para dasih./ Raja Pringon gya dhawuh mring abdinira:
42. “Dasih ingsun, apa ana ingkang nemu/ wong kang kapanjingan/ rohing Allah kaya iki.”/ Duk samana Raja Pringon gya ngandika
43. marang Yusuf: “Ing sarèhning Allah uwus/ aparing uninga/ marang sira kang sayekti/ ing prakara kang wus katur ing manira.
44. Mungguh iku, saka ing panggalih ingsun/ ora ana janma/ pinter wicaksana kadi/ sira iku sumarma prayoganira
45. karsaningsun, sira ngrèh kadhatoningsun/ dasihingsun padha/ manuta sarèhirèki./ Mung sawiji dhampar palenggahan Nata.
46. Isih ingsun, kang unggul saka sirèku/ dhawuhingsun Nata/ sira sundeggen nglurahi/ ing sa-Mesir.” Samana nuli Sang Nata
47. nglolos gupuh, susupé kang kagem prabu/ dèn-gokaken marang/ Yusuf sarta dienggoni/ jarit putih ingkang alus dhasarira
48. sartanipun, inganggonan kalung luhung/ arupa ranté mas/ cinung wimana rata di/ mung sausap kasoré lan wimanèndra.
49. Dasih prabu, mlaku nèng ngarep anguwuh:/ “Lah padhandhodhoka.”/ Yusuf samana wus dadi/ lulurahing tanah Mesir: kacarita
50. Sang Aprabu, angandika marang Yusuf:/ “Pringon aku nyata/ wong tan pareng junjung sikil/ lamun durung antuk lilah song sapraja.
51. Nuli Yusuf, iku sinungan jujuluk/ Safnatpanèh sarta/ kinramakken tuk pawèstri/ aran Asnat putranira Potipéra
52. iya iku, priyayi lungguh pangulu/ ing On. Kacarita/ Yusuf anuli mring Mesir./ Kacarita duk Yusuf madeg nèng praja
53. Mesir mau, anèng ngarsaning Sang Prabu/ ing watara lagya/ yuswa telung puluh warsi./ Saunduring Yusuf saka ngarsa Nata
54. tindak laju, anjajah Mesir sadarum/ pametuné tanah/ sajeroning pitung warsi/ murah boga kinarya gèdhèngan samya.
55. Nulya Yusuf, sajeroning pitung taun/ kang amurah boga/ iya iku tanah Mesir/ pametuné kinalumpuk jroning kutha.
56. Wetunipun, ing satanah-tanah iku/ kinalumpukana/ tengahing kuthané sami/ tatandhoné Yusuf lir wedhi sagara
57. luwih agung, kongsi pakéwuh kaétung./ Sadurungé prapta/ mangsa larangira bukti/ Yusuf darbé putra loro jalu samya.
58. Pitung taun, kang munggah boga kacatur/ wus kalakon nulya/ gumanti kang pitung warsi/ iku tiba mangsa ingkang larang boga
59. kaya kang wus, dènaturken marang Yusuf/ mungguh tanah liya/ iku kabèh larang bukti/ ingkang ana roti mung Mesir pribadya.
60. Bareng uwus, kaluwèn wong Mesir iku/ wongé cilik padha/ mring Sang Nata nyuwun roti/ Raja Pringon dhawuh marang kabèh ika
61. uwong mau, kinèn séba marang Yusuf/ ing sapréntahira/ kudu padha dènlakoni/ duk samana pailan iku watara.
62. Nulya Yusuf, ambukak gedhong bras mau/ kabèh iku samya/ tinempurken mring wong Mesir./ Déné Mesir sru paceklik larang boga
63. uwongipun, satanah kabèh lyanipun/ iku padha teka/ marang ing Nagara Mesir/ nedya nempur beras marang Yusuf samya.
64. Sababipun, ing tanah-tanah sadarum/ samya papailan/ sigeg ing samengko ganti/ cinarita Kenangan nandhang turida.