6. Budhalé kang Kapindho Para Putrané Yakub marang Mesir, Kongsi Padha Bujana Dhahar Ana ing Dalemé Yusuf

oleh Hardyanto Alb pada 16 Februari 2011 jam 7:57

PANGKUR

1. Kacrita tanah Kenangan/ luwih-luwih lagi nandhang paceklik/ bareng pangan kang tinempur/ mau entèk anulya/ Yakub nabda marang putra-putra mau:/ “Lah kowé padha balia/ aku tempurna sathithik.”
2. Yahuda matur ing rama:/ “Lurah Mesir ameling wanti-wanti/ mekaten ing welingipun/ andika boten kena/ bali mriki yèn adhi dika tan milu/ mila lamun adhi kula/ kapareng tumut mring Mesir
3. ulun ugi lumaksana/ nanging lamun paduka tan marengi/ ulun inggih boten wangsul.”/ Yakub nuli ngandika:/ “lah ya géné kowé amakéwuh aku/ teka nganggo kandha-kandha/ lamun isih duwé adhi.”
4. Aturira para putra:/ “Tiyang wau sanget enggèné niti/ dhumateng kula sadarum/ dalah sarayat kula/ lah makaten pitakèné dhateng ulun:/ ‘Bapak dika napa arja/ sarta dika napa tasih
5. anduwèni dulur liya.’/ Ulun sami matur pasaja ugi/ wasana jloging dhadhawuh:/ ‘Lah niku adhi dika/ dika gawa mriki kula ajeng weruh.’”/ Samana nuli Yahuda/ mring kang rama matur aris:
6. “Bunyamin mugi parenga/ ulun dados saged bidhal mring Mesir/ sami saged gesang ulun/ saanak lan paduka/ déné ingkang nanggel sapunika ulun/ dados ing wingking paduka/ badhé mung ngawuningani
7. tampi laré saking amba./ Lamun amba nyidrani bab puniki/ nandhanga dosa wak ulun/ dhumateng ing paduka/ bab punika upami tan rendhet sampun/ wangsul ping kalih.” Anulya/ kang rama ngandika malih:
8. “Iya yèn mangkono yogya/ anggawaa pametu tanah iki/ kang becik kanggo pisungsung/ aturna mring lurahnya/ lah kaya ta: blendok sathithik lan madu/ anggi-anggi karo menyan/ sarangan wangi lan miri.
9. Dhuwitmu padha tikelna/ lawan dhuwitira kang padha bali/ padha ana ing tanganmu/ iku lah bokmanawa/ bokmanawa: manawa-manawa kliru/ karo manèh adhinira/ gawanen ingsun lilani.
10. Anuli padha budhala/ sowan marang lulurahira Mesir/ sarta Allah Maha Agung/ paringa kamurahan/ marang sira ana ngarsané wong mau/ dadya sira antuk lilah/ anggawa adhimu kalih
11. siji kang kari ing kana/ sijinira iya iku Bunyamin./ Déné ta manawa laku/ kudu kélangan anak/ kinapakna iya uwis begjaningsun.”/ Duk samana para putra/ mèt barang kang becik-becik.
12. Lan dhuwit tikel kagawa/ sarta manèh anggawa ri Bunyamin/nuli budhalan sadarum/ marang Mesir Nagara/ padha séba marang ngarsanira Yusuf./ Yusuf bareng wus wuninga/ kalamun ari Bunyamin
13. iya uga mèlu séba/ Yusuf nuli préntah marang ing abdi/ ingkang padha prapta mau/ lah iku kairida/ mring dalemé sarta manèh préntahipun/ kinèn anyambelèh kéwan/ kinèn nyadhiyakken sami
14. sabab Yusuf karsanira/ uwong mau arsèng ngajak ambukti./ Ing tengangé wayahipun/ abdi gya lumaksana/ nglaksanani apa spréntahé Yusuf/ sarta ngirid wong kang prapta/ mring dalemé Yusuf nuli.
15. Kacarita para kadang/ padha wedi déné samya kairid/ ana rarasan calathu:/ “Lah iki rak prakara/ dhuwit-dhuwit kang uwis padha tinemu/ bali ana bagor ika/ dadi aku kabèh iki
16. bakal kinrubut ing janma/ sarta bakal kinalahaken mawi/ banjuré ginawé batur/ déné kuldi dianggrak/ nuli padha marani pladèné Yusuf/ padha matur anèng lawang/ tembungé mangkéné iki:
17. “Adhuh nuwun nuwun Tuwan/ duk kariyin kula sampun mariki/ déné perlunira nempur/ mantuk nèng pasipengan/ sareng sami ambikaki bagor ulun/ wasana yatra tempuran/ sadaya sami pinanggih
18. samya nèng jro bagorira/ sapunika kang yatra wau inggih/ sami wonten tangan ulun/ ugi kawula bekta./ Sajawining yatra kang kasebut mau/ kula ugi bekta yatra/ yun ulun tempurken malih.
19. Déné kula tan wuninga/ sinten ingkang nglebetaken yatra mami/ dhateng bagor-bagor ulun.”/ Paladèn wangsulannya:/ “Mugi Tuwan samya manggiha rahayu/ away kuwatir ing driya/ Allahira kalih malih.
20. Allahé sudarma dika/ empun paring kabegjan mring sirèki/ onten jroning bagor niku/ déné ta dhuwit dika/ enggih empun kula tampani sadarum.”/ Samana Semangun nulya/ tinemokken kadang sami.
21. Kabèh kérid marang wisma/ pinaringan banyu wiwisuh sikil/ kuldi pinakanan sampun/ lan padha tata-tata/ barang-barang kang bakal kanggo pisungsung/ nganti Yusuf praptanira/ wayah tengangé kang mesthi.
22. Samana wus padha myarsa/ lamun padha arsa amangan roti/ ana ing gon kono mau./ Yusuf uwusing prapta/ para kadang anyaosaken pisungsung/ sinangga ing tanganira/ sarta sumungkem ing bumi.
23. Yusuf gya paring pambagya/ tembungira amanis kaya iki:/ “Paran ta ing wartanipun/ mungguh bapa andika/ ingkang dika tuturaké empun sepuh/ niku napa gih raharja.”/ Aturé pra kadang sami:
24. “Dasih paduka pun bapa/ inggih sugeng taksih gesang.” Anuli/ pra kadang sungkem sumujud./ Yusuf nuli amulat/ marang arinira Bunyamin gya dangu:/ “Napa niku adhi dika/ wuragil turé kang kari.”
25. Yusuf manèh angandika:/ “Lah ta tholémuga-muga Hyang Widi/ paringa sih mring sirèku.”/ Yusuf gugup kasesa/ kranta-ranta welasé mring arinipun/ ngupaya enggon kang sonya/ kanggo muwun kang wawadi.
26. Gya malbèng sajroning wisma/ sarta muwun ana ing enggon iki./ Wusing wadana sinamun/ nuli miyos ing jaba/ sarta nahanaké sarirané banjur/ dhawuh anataa dhahar/ Yusuf misah dènnya bukti.
27. Déné dhaharé sakadang/ iya dhéwé-dhéwé padha winiji/ wong Mesir kang bakal kembul/ sadhiyané sinilah/ sabab uwong Mesir nora kena kembul/ mangan ingkang babarengan/ karo wong bangsa Ngibrani
28. sabab wong Ngibrani ika/ ngaramaké marang ing uwong Mesir./ Déné para kadang mau/ olèhé lungguh padha/ nèng kapernah ing sangarepira Yusuf/ wiwit saka ingkang tuwa/ urut tutug nom pribadi.
29. Pra kadang gawok ing nala/ Yusuf nuli ngulungaken kang bukti/ ingkang saka ngarsanipun/ marang ing para kadang/ nanging pandumané Bunyamin puniku/ kèhé kongsi tikel lima/ tinimbang liyanirèki.
30. Nuli padha suka-suka/ dhahar ngunjuk padha nutug sakarsi/ datan kuciwa ing kalbu./ Sadangunya bujana/ para kadang tan weruh ing elidipun/ tan dunung suwadinira/ unduré manggih punapi.