5. Nabi Yakub Arep Nempur kang Kaping Sapisan, Tutug Arep Nempur kang Kapindhoné

oleh Hardyanto Alb pada 09 Februari 2011 jam 13:34

DHANDHANGGULA

1. Kang winedhar samangké ing gendhing/ Nabi Yakub samana miyarsa/ yèn Mesir murah pangané/ putranira sapuluh/ kinèn nempur marang ing Mesir/ anamung putranira/ Bunyamin tan milu/ sabab kang rama tan téga/ bokmanawa ing marga nyandhung bilahi./ Samana putra-putra
2. uwus prapta ing Nagara Mesir/ kono Yusuf kang darbé kuwasa/ nempurken bras mring wong kabèh./ Déné para sadulur/ mau uwus prapta ing Mesir/ kalané padha prapta/ marang Yusuf sujud/ padha sumungkem bantala/ Yusuf marang kadang-kadang nora pangling/ nanging sinamudana
3. sarta sugal dènnya ngandikani:/ “Padha teka saka pundi dika?”/ Ya ta sauré kadangé:/ “Saking Kenangan ulun/ dhateng badhé nempur wos ngriki.”/ Pra kadang iku padha/ pangling marang Yusuf./ Yusuf kèngetan samana/ mring supenanira kang kacrita dhihin/ prakara kadangira.
4. Duk samana Yusuf ngandika ris:/ “Dika niku nenelik sedyanta.”/ Umatur para kadangé:/ “Boten Tuwan dhuh adhuh/ dhateng ulun sowan mariki/ mung badhé nempur tedha/ amba ing sadarum/ anaking tiyang satunggal/ menggah ulun tiyang temen dédé telik.”/ Manèh Yusuf ngandika
5. netepaké wong sapuluh iki/ nyatanira laku tan prayoga./ Kadang nuli ngandharaké:/ “Kadang ulun sadarum/ kalih welas punika sami/ anak tiyang satunggal/ Kenangan gènipun/ wuragil kantun lan bapa/ kang satunggal boten wonten duk puniki.” Yusuf nuli ngandika:
6. “Dika dadi pancèn wong nenelik/ ing saniki dika kula coba/ Raja Pringon sasugengé/ dika tan kena metu/ lamun adhi dika wuragil/ niku dèrèng tumeka/ ngriki, marmanipun/ sawiji kadang andika/ kinongkona mulih kinèn amarani/ adhi dika punika.
7. Déné dika kudu anglakoni/ onten ngriki sarta diwarangka/ kula ajeng wruh nyatané.”/ Nuli pra kadang mau/ winarangka kongsi tri ari/ sawusing telung dina/ ngandikané Yusuf/ marang para kadang-kadang:/ “Kula niki enggih wedi ing Hyang Widi/ yèn dika temen nyata
8. dulur dika siji kinèn kari/ onten ngriki dadia babandan/ onten ing pawarangkané/ andika padha mantuk/ anggawaa tempuran sami/ dadya tatamba lupa/ ing sarayatipun/nanging nuli angaliha/ sarta gawa adhinira kang wuragil/ katonna nyatanira.
9. Yèn makoten dika wurung mati.”/ Duk samana pra kadang rarasan:/ “Ingkang mesthi aku kiyé/ dosa marang dhi Yusuf/ aku iya padha mangerti/ enggoné gawé welas/ marang sakabèhku/ samana nora dakrasa/ marmanira saiki béka nekani.”/ Rubèn nuli micara:
10. “Apa biyèn aku tan lik-élik/ aja gawé dosa marang bocah/ nanging kowé nora ngrèwès/ mené getihé nempuh/ marang aku karo sirèki.”/ Déné sagunemira/ para kadang mau/ ora duwé kira-kira/ lamun Yusuf iku ya milu mangerti/ sabab Yusuf angréka
11. yèn ngandika mawa asasandi/ asarana ngagem juru basa./ Yusuf gya nyingkir enggoné/ mrebes mili kapiluh/ wus sinamun anuli bali/ marang kadang ngandika/ amilih Semangun/ binanda ing ngarsanira./ Yusuf nulya préntah padha amiranti/ mungguh gagawanira.
12. Bekakasé kinèn angisèni/ beras sarta dhuwit patukonnya/ sinamar linebokaké/ sajroning bagoripun/ dhéwé-dhéwé tan ana uning/ karo manèh sinungan/ sangu ing dalanggung./ Uwusing klakon mangkana/ tetempuran padha kaemot ing kuldi/ tumuli budhal samya.
13. Kacarita bareng anèng margi/ uwus prapta papan panginepan/ kang siji bukak bagoré/ lah iku sedyanipun/ arep ngréka makani kuldi/ jebul nemu dhuwitnya/ anèng bagor mau/ iku nuli kandha-kandha:/ “Lah dhuwitku iki jebul sinung bali/ anèng bagor kepanggya.”
14. Para kadang entèk ingkang ati/ acabiluk gumeter ing nala/ padha mangkana caturé:/ “Ya géné Suksmana Gung/ paring lakon kang kaya iki.”/ Saman uwus prapta/ dalemira Yakub/ nuli padha acarita:/ “Tiyang ingkang dados lurah Nagri Mesir/ asugal dhateng kula.
15. Kula dipundakwa dados telik/ déné atur kawula sadaya/ kula punika yektiné/ tiyang temen sadarum/ dédé tiyang ingkang nenelik/ sadhèrèk kalih welas/ tunggil bapakipun/ déné kadang kang satunggal/ boten wonten déné kadang kang wuragil/ kantun kaliyan bapa.”
16. Lurah Mesir ngandikanya malih/ dhateng kula: “Kang mekoten nika/ enggih kula yektèkaké/ yèn dika temen tuhu/ dulur dika ingkang sawiji/ dika tinggal ing kula/ dika padha mantuk/ anggawa tatamba lapa/ nulungana sarayat dika sakalir. Déné ta bali dika
17. adhi dika: dika gawa mriki/ dadi kula bakalé wuninga/ sanyata yèn dika dédé/ wong kang alaku dur/ nyata dika dédé wong nelik/ tuhuné temen nyata./ Déné ta sadulur/ kang saniki dika tinggal/ niku enggih bakal kula wèhké bali/ enggih dhateng andika.
18. Déné kula bakal anglilani/ mring andika kena padha lunga/ jajah tanah ngriki kabèh.”/ Mungguh pra kadang mau/ bareng samya bukak ngesoki/ bagoré padha manggya/ bubuntelanipun/ dhuwit anèng bagorira./ Para kadang lan kang rama bareng uning/ lamun iku artanya
19. kabèh mau banjur padha wedi./ Déné Yakub mangkana lingira:/ Gawému mung ngilangaké/ iya marang anakku/ Yusuf dhihin nuli saiki/ Semangun nora ana/ mengko arep wuwuh/ Bunyamin arep kogawa/ susah iku kabèh angebyuki mami.”/ Nuli Rubèn turira:
20. “Lamun ulun sapisan puniki/ boten ngaturaken wangsul putra/ anak kula kakalihé/ kasirnakna sadarum./ Mila mugi Bunyamin yayi/ parenga kula bekta/ benjang katur wangsul.”/ Samana Yakub ngandika:/ “Aku ora awèh kogawa Bunyamin/ sabab Yusuf wus sirna.
21. Dadi iku amung kari siji/ lamun iku anemu bébéka/ ana ing dalan pasthiné/ kowé jalaranipun/ uwan ingsun umedhun maring/ kamuksan nganggo susah.”/ Mangkana kang catur/ kang rama miwah kang putra/ dadya sigeg bab baliné marang Mesir/ mungkur tan wani prapta.