ADEGAN 7 ALAS DESA SITI HINGGIL
KABUPATEN PATI
ANDHA RANTE : Wong sak Desa Siti Hinggil pada gething aku kabeh, tangga
teparo ora seneng aku kabeh, apa meneh wong sedesa tangga teparo, lho kan maratua
wae kok ya gething karo aku.
Wah…wah…
jebul, aku wingi sore tak rungokke tak cedhaki sak cedhake, jebule tak
tiling-tiling sing kanthi permati jebule sing diucapke lawaaaaa bubar, lawa
bubar jebul kok ora. Ya tembung mligi ning aku ya ora mudheng, mbuh kuwi basa
apa aku ra weruh.. Ana meneh, sego kanggo wong num-num, jebul kok shalatu….
Naum…. Basane aku ya ora mudheng. Lhah…
Wong urip kok di gething wong okeh.
DATANGLAH
KYAI MAKDUM DI SEBELAH ANDHA RANTE.
ANDHA
RANTE : Mas…Mas…
KYAI
MAKDUM : Opo…?
ANDHA RANTE : Sampean awan-awan kok kemulan brukut napa sampean katisen
mas? Napa sampean awake mriang mas? Kok sirahe di udheng-udheng, napa sampean
sirahe ngelu mas? Napa buruken? Wong kula ngeten mawon sumuke mboten karuan,
lho sampean kok le brukut ngoten niku.. Niku dak mateng sampean..
KYAI
MAKDUM : Nggih.. Njenengan mastani
ngaten nggih kenging..
Nanging nyuwun sewu, kula tak takon. Kula lumebu ing
Desa Siti Hinggil niki, tinemu kalih pawongan nggih lagi karo sampean niki.
ANDHA
RANTE : Lho sampean niku dereng
ngerti kula?
KYAI
MAKDUM : Sampean niku napa ngerti
sing jenengane Andha Rante?
ANDHA
RANTE : Lha kula niki dak Andha Rante..
KYAI
MAKDUM : Ooo… Sing namine si Andha Rante
niku sampean niku?
ANDHA
RANTE : Hahaha…
Njenengan kok mpun nggarjito mas.
KYAI MAKDUM : Sampean dadi wong kondhang, nami sampean sampun kontap
saindenging Kabupaten Pati luwih-luwih sampun dumugi wonten Kasultanan Mataram.
ANDHA RANTE : Wong niku angger gelem engkel kaya kula ya ndang kondhang.
Lha nek inat-inut ora ngerti karepe niku ya ora kondhang. Wong niku angger
gelem engkel gelem ngeyel niku ya ndang kondhang. Ngoten lho…
KYAI MAKDUM : Nggih.. Ngeten nggih.. Gandheng
kula wis ngerti lak sampean sing jenengane Andha Rante..
ANDHA
RANTE : Nggih…
KYAI
MAKDUM : Disrawungake, Nami kula Ustad
Makdum Alatas.
ANDHA
RANTE : Wuih…Wuih…Wuih…Wuih…
Jenenge tek angel mas, Makdum
Alatas..
KYAI
MAKDUM : Makdum Alatas…
ANDHA RANTE : Lha napa gawean sampean, Gaweane sampean niku tukang
ngundhoh tawon napa pripun?
Nggih sebabe tukang ngundhoh tawon niku sirahe
diudheng-udhengi, Pamrihe ben ora di entup tawon.
KYAI MAKDUM : Ngeten lho.. Andha Rante, Ning sandhangan iku kalebu
kasenengan. Nggih..
ANDHA
RANTE : Ngaten..
KYAI MAKDUM : Sampean seneng nganggo sandhangan kaya ngaten ya mangga. Iki
wis dadi kesenenganku nganggo cara kaya ngaten iki.
ANDHA
RANTE : Eee… Ngaten…
KYAI
MAKDUM : Upama sampean kok kaget lan
gumun, Ora mokal…
Merga ana ing tanah jawa ora ana sing pada nganggo
sandangan sing kaya ngene iki.
ANDHA RANTE : Ancen mboten, Kula nggih gumun setaun jembleng serendheng.
Ngotenniku nek kula nggih mpun mboten krasan a mas…
KYAI MAKDUM : Nah… Iki adat wong wiyos, Sandhangan tatacara tiyang ing
jiran iku kaya ngeten iki.
ANDHA
RANTE : Eee… Ngoten…
Dadi sampean iki wong ko uaduh
nggih..??
KYAI
MAKDUM : Saking Negari Jiran..
ANDHA
RANTE : Eeeeee… Uadoh nggih..
KYAI MAKDUM : Lajeng kula niku syi’ar dateng agami islam cumondhok kula
sakniki wonten pinggiring segara Tuban.
ANDHA RANTE : Ooo… Lha sampean kok tekan mriki niku enten gawene napa?
KYAI MAKDUM : Pisan kula niku ya kepengen ngerti karo sing jenengane Andha Rante.
ANDHA
RANTE : Nggihh…
KYAI MAKDUM : Kaping pindhone, Kula niku kautus dening Kanjeng Sultan ing Mataram.
Niki ajeng mbenerke, bener lan orane byawara sing
kula tampa. Jare sampean kuwi ning Desa Siti Hinggil senengane nyegati
bocah-bocah sing bakal nindakake shalat ana ing langar, Ning mesjid saben arep
jum’atan sampean cegati sampean brengkolangi. Lho kuwi janjane karep sampean kuwi
kepiye?
ANDHA RANTE : Nggih… Mboten kula selaki, sebab wong-wong niku padha
ngganggu kamardikan kula. Watak kula sampean lak dereng ngerti to mas…
KYAI
MAKDUM : Pripun watake?
ANDHA RANTE : Watak kula niku nek mpun krungu swara sing gembrebeg nggih,
ngoten niku ati kula panas. Nek ati kula mpun panas, getih kula munjuk, nek
mpun getih kula munjuk niku dadi abanging mripat kula, panasing kuping kula.
Cobi mas, ndikane sampean niku dadi kula nggih, mang rasake nggih. Wayah mboten
wayahe, wong-wong sing padha nganggo klambi kaya sampean ngaten niku nggih,
sirahe pada ditutupi, awake padha dikemuli, grudag-grudug, ngalor-ngidul,
ngetan ngulon, nek mpun padha nglumpuk lulang niku lho mas dipentheng dipathek
digaringke digebugi blang-bleng blang-bleng ngaten niku napa mboten kaget? Mpun
kula bumpeti kuping kula, kula petek dhadha kula wonten sing nyuwara bantere
mboten karuan “lawaaaa bubar, lawaaaa bubar”. Ngaten niku lho mas, njenengan
tak aturi priksa nggih, lawa niku mboten usah dikongkon bubar nek wancine surup
niku nggih padha bubar saka panggonane golek mangsa dhewe-dhewe. Mpun, kula
mprepet malih. Ketoke mpun meneng kula leyeh-leyeh malih, lak nggih a… Niku malah
ora mung siji sing muni, bareng-bareng padha muni “kamin… kamin…”. Lha ngaten
niku. Napa wong semana akehe niku jenenge kamin? Kok padha diceluk,
dibengak-bengoki kamin. Niku lho mas nganti kula niku padha digething wong sak Desa
Siti Hinggil, tangga kula ya gething, maratua nggih nggething, bojo kula mawon
nggih melu nggething mas..
KYAI
MAKDUM : Sira Andha Rante…
ANDHA
RANTE : Napa?
KYAI
MAKDUM : Kowe mau wis omong akeh-akeh
ya..
ANDHA
RANTE : Nggih…
KYAI
MAKDUM : Iki saiki aku tak omong…
ANDHA
RANTE : Nggih ben gentenan, kula ben
ra patek mboten meniren..
KYAI
MAKDUM : Omong kuwi sing kepenak
gentenan ben ora kaya pasar.
ANDHA
RANTE : Eee… Nggihh…
KYAI MAKDUM : Kowe ning ngarep ngandhakake jare sing ndadekake gembrebegeg
atimu lan kupingmu kuwi perkara uwong sing padha bengak-bengok “lawaaa bubar..
lawaaa bubar..”, kuwi mbok menawa kupingmu sing rada kopoken..
ANDHA RANTE : Lho… Mangke riyen, sampean genahke mas. Nek niku kok kula
sing dianggep suda rungon niku pripun mas?
KYAI MAKDUM : Kuwi satemene ora kok lawa bubar kuwi ora, lha merga saka
kleru nggonmu ngrungokake njur rumangsamu lawa bubar.
ANDHA
RANTE : Lha niku…
KYAI MAKDUM : Satemene kuwi ngagungake asma dalem Allah SWT Allahu
Akbar, Allahu Akbar…
ANDHA RANTE : Sek…Sek… Mas..
KYAI
MAKDUM : Kuwi tegese…
ANDHA
RANTE : Nggih…Nggih…
KYAI
MAKDUM : Nek kowe ra ngerti tak
duduhi..
ANDHA
RANTE : Nggih..
KYAI
MAKDUM : Tegese, Gusti Allah kuwi
kang Maha Agung.
ANDHA RANTE : Sek..Sek.. Mas. Sampean kok ngucapke Allah nggih, Allah niku
napa? Manggone teng endi? Manggone teng pundi jenenge Allah niku? Enak napa
mboten rasane? Napa niku panganan? Napa niku wujud napa?
KYAI MAKDUM : Andha Rante, sing diarani Gusti Allah sing tak sebutake mau,
ya kuwi Gusti kang nyipto jagad sa isine iki. kalebu kowe lan aku kabeh kuwi
rumasuk sing nyipto panjenengane Gusti Allah.
ANDHA RANTE : Lha niku manggone teng pundi mas? Manggone teng pundi mas?
KYAI MAKDUM : Panjenengane Gusti Allah kuwi sifat kang ghoib, dumunung ana
sekabehing dzat.
Ya…
ANDHA
RANTE : Nggih..
KYAI MAKDUM : Dadi ora bias ditonton, ora bias ditonton nganggo panca
indra. Isane nonton nganggo kaca mata bathin, nek pancen uwong kuwi wis kandhel
imane wis cukup ilmune, wis sampurna imane lan bakal bisa tinemu marang
panjenengane Gusti Allah.
ANDHA RANTE : Lha niku nek isane roh panggone teng pundi? Kula kok kon
percaya niku pripun? Weruh wae mboten, nggih.. Weruh wae ora kok kon percaya.
Nggihhh..
Allah-Allah, Allah niku wau lho.. Teng pundi
manggone, sepira dedeg paidege? Kok nggae jagad. Lhoo… Jagad niku ana dhewe
mboten ana sing nggae.
KYAI
MAKDUM : Andha Rante..
ANDHA
RANTE : Napa?
KYAI MAKDUM : Saiki aku tak takon ya, nek kowe kok ora percaya anane panjenengane
Gusti Allah, njur kowe urip kuwi sing paring urip kowe kuwi sapa?
ANDHA RANTE : Lho, kula niku urip-urip kula dhewe mas. Ora ana sing
nguripno, kula niku ngerti kula nggih urip dhewe.
KYAI
MAKDUM : Ooo… Gak ana sing nguripke?
ANDHA
RANTE : Mboten..
KYAI
MAKDUM : Lhah kowe kuwi biyen ya nduweni
wong tuwa?
ANDHA
RANTE : Gadhah…
KYAI
MAKDUM : Nduwe wong tuwa?
ANDHA RANTE : Ning mboten sing nguripi, niku sing nguweki mangan mas.
KYAI
MAKDUM : Wong tuwamu kuwi ya nduweni
wong tuwa?
ANDHA
RANTE : Gadhah mas..
KYAI
MAKDUM : Kowe nduweni mbah?
ANDHA
RANTE : Mbah?.. Gadhah mas…
KYAI
MAKDUM : Mbahmu kuwi ya nduwe wong
tuwa?
ANDHA
RANTE : Nduwe mas…
KYAI
MAKDUM : Lhah mbahe mbahmu kuwi
jenengane sapa?
ANDHA
RANTE : Lali mas…
KYAI MAKDUM : Lha iya… Lagi nggon canggah wae kowe ra kelingan, luwih-luwih
kowe kok ngeling-ngeling marang panjenengane Gusti Allah.
Ora ana makhluk kepengen tinemu marang panjenengane
gusti Allah kuwi ora ana. Ning, kowe kudu percaya. Merga panjenengane Gusti Allah
kuwi mlebu ing sekabehing dzat. Mula kena diarani dzat wajibul ujub. Nek kowe kuwi wong tuwa sing wis kebak kawruhmu,
genep imanmu lan kowe ndweni ngelmu lan kawruh sing sampurna, insyaAllah kowe
bisa bakal tinemu panjenengane Gusti Allah.
ANDHA RANTE : Wah mas, tembungmu saya ra nampa aku mas. Saya ra nampa, ana
apa mau mas? Sing Allah ning ndi mau? didelok karo apa?
KYAI
MAKDUM : Nganggo panca indra ora
bisa.
ANDHA
RANTE : Aku ora bisa nampa.
KYAI
MAKDUM : Nganggo kacamata bathin.
ANDHA RANTE : Nek sampean weruh mas, Sing ndi Allah mas? Ning ndi, nek
sampean weruh? Nek weruh sampean dudohke mas. Wonge sepira gedhene? Nggih… Kira-kira
gedhe pundi kalih sampean?
KYAI MAKDUM : Ngene ya ondo rante.. Panjenengane Gusti Allah kuwi nek adoh
tanpa wangunan, ning nek cedhak kuwi tanpa senggolan. Kuwi panjenengane Gusti Allah.
Mulane, panjenengane Gusti Allah kuwi manggon ana ing sekabehing dzat. Kang
dzating manungsa kadunungan dzating Gusti Allah. Kalebu kowe lan aku urip, kowe
lan aku urip kuwi kadunungan dzating gusti Allah, tanpa kadunungan dzating
gusti Allah kowe lan aku ora bakal urip lan ora bakal tinemu Andha Rante.
ANDHA
RANTE : Wah..Wah..
.…………………………………naskah
terputus……..…………………………
ANDHA
RANTE : Ana mas… Ana…
KYAI MAKDUM : Rupane angin kowe isa nyawang? Rupane angin kaya apa?
ANDHA RANTE : Rupane angin ra ana mas, ning rasane aku isa ngrasakke mas…
KYAI MAKDUM : Nah, ora bedane kaya sifate gusti Allah, wujude ora bisa
ditonton ning isa dirasakke ing sajroning ati manut marang keyakina lan agamane
dhewe-dhewe.. Nek kowe iki wong sing nduwe
agama, manut marang kapitayan agamamu. Kowe bakal bisa ngrasakke yen Gusti Allah
iki ana. Lhah, manungsa dicipta dening Gusti Allah kuwi digawe sing sak
apik-apike, laqod qolaknal insana fi aksani taqwim. Gusti Allah kuwi nyipta manungsa digawe sing sak apik-apike, beda
karo makhluk liya-liyane, kaya dene malaikat, jim, setan lan kewan kuwi beda. Kowe
manungsa kaya dene aku ndweni sifat kang genep, wujud kang genep. Mula manungsa
nek wis diwenehi sifat lan wujud sing genep, diwajibake manungsa tansah syukur
marang panjenengane Gusti Allah sing paring urip, paring gesang.
ANDHA RANTE : Wah, kula kok malah saya… Saya bingung mas aku ngrungokke
tembunge sampeyan. Kok ana cakot-cokotan niku wau napa mas?
KYAI
MAKDUM : Piye..??
ANDHA
RANTE : Tembung kok cokot-cokotan
niku wau napa mas?
KYAI MAKDUM : Kuwi nek basane wong Arab kaya aku ngucapake tegese laqod
qolaknal insana fi aksani taqwim, tegese yen Gusti Allah kuwi nyipta
manungsa kuwi wis digawe sing sak apik-apike, kuwi tegese kaya ngono kuwi.
ANDHA
RANTE : Rumangsaku nyokot, nyokot Zaenal
niku wau…
KYAI
MAKDUM : Lhah, saiki ngene Andha Rante…
ANDHA
RANTE : Pripun mas?
KYAI
MAKDUM : Sing apik wong iku lak
seduluran to…???
ANDHA
RANTE : Nggih…
KYAI
MAKDUM : Kowe urip kuwi lak butuh
slamet…
ANDHA
RANTE : Nggih…
KYAI MAKDUM : Nek bisa, wong urip kuwi ya slamet ndonya slamet akhirat.
ANDHA
RANTE : Ooo… Ngaten..
Saiki ngaten mas, kula tak takon
nggih mas..
KYAI
MAKDUM : Piye?
ANDHA RANTE : Sampean kuwi kethoke kok kawruhe dhuwur mas, kula tak takon
nggih…
KYAI
MAKDUM : Iya…
ANDHA RANTE : Sakniki, nak sampean ngandhakke nak sing nyipta jagad sak
isine niku Gusti Allah, Gusti Allah wau…
Napa Gusti Allah niku budheg mas? Gusti Allah niku
napa budheg mas? Kok pada bengak-bengok lawaaaa bubar... Napa niku lek lon-lon Gusti
Allah ora krungu mas?
KYAI MAKDUM : Kuwi wis kalebu syarat, syarate rukun islam kaya ngono kuwi.
Salah sawijining pawongan sing bakal nindakake ngibadah shalat, shalat kanthi
shalat jamaah kuwi diwajibake luwih dhisik adzan. Lhah, adzan kuwi kudu banter
kaya ngono kuwi. Ya… Adzane Allahu Akbar, Allahu Akbar kaya sing mbok kandakke
kuwi mau.
ANDHA RANTE : Lha nek ngaten niku mas, nek pajar. Wuenak-enake wong turu
nggih mas nggih, ngunjukno kemul penake ora karuan. Bantere mboten karuan, bar
lawaaa bubar.. Lawaaaa bubar, niku enten tembung ngeten mas nggih…
Ngetum sega kanggo cah num-num, ngetum sega kanggo
cah num-num, niku pripun niku?
KYAI
MAKDUM : Kuwi tegese… Ya to…
Kuwi mung sepisan, saben bakal nindakke shalat subuh
kuwi adzane nganggo kaya ngono kuwi.
ANDHA
RANTE : Niku karepe pripun mas?
KYAI MAKDUM : Sing dikarepake, tinimbangane turu ayo padha shalat. Asshalatu
khoirumminannam, kuwi tegese
timbang turu ayo-ayo aluwung shalat. Ora kok kaya sing mbok kandakke cah
num-num kuwi ora…
ANDHA RANTE : Mas, wong urip kok neko-neko leh mas. Urip niku mbok ayo
ngrasakke ayem tentrem. Kaya kula ngaten niki, ora usah mikir neko-neko, kok
ana mikir Allah. Ana mikir Allah, niku nek kula ora kecandhak mas. Butuhe kula
niku angger kula pangan saben dina niku ana mas, niku nggih mpun ayem.. waton
mboten padha dibribeni wong sing pada grudag-grudug. Ngaten lho mas.
KYAI MAKDUM : Ngene lho, pancen manungsa kuwi angel. Manungsa kuwi nduweni
kebutuhan patang prakara Andha Rante…
ANDHA
RANTE : Wuih…Wuih…Wuih…Wuih…Wuih…
KYAI MAKDUM : Nek kowe ra ngerti tak kandani, manungsa kuwi nduweni
kebutuhan patang prakara.
ANDHA
RANTE : Napa mawon mas niku?
KYAI MAKDUM : Kabutuhaning raga, kabutuhan jiwa, kabutuhan srawung marang
sapadhaning urip lan kabutuhan manembah marang gusti. Kuwi nek tembunge wong
intelek, tembunge wong pinter saiki, kebutuhan fisiologi, kebutuhan psikis,
kebutuhan sosial lan kebutuhan spiritual..
ANDHA
RANTE : Wah..Wah…
Bingung mas aku nampa mas..
KYAI
MAKDUM : Mbaka sithik, tak wuruki..
Kebutuhan raga, kuwi kalebu mangan , turu, ngombe,
leren, langen asmara kuwi kalebu kebutuhan raga.
ANDHA
RANTE : Niku lho seneng-senenganku
mas..
KYAI
MAKDUM : Lha… Kuwi kalebu kebutuhane
raga..
ANDHA
RANTE : Ooo… Nggih…
KYAI MAKDUM : Lhah kebutuhane jiwa, ya butuh tentrem, butuh ayem, butuh
seneng kuwi kebutuhane jiwa.
ANDHA
RANTE : Ooo… Ngaten nggih..
KYAI MAKDUM : Nek kebutuhan srawung marang sepadhane urip, tulung-tinulung,
kajen-kinajenan marang sepadhaning urip kuwi kebutuhaning marang kawula. Ngono
lho..
Kebutuhan manembah utawa kebutuhan spiritual
manembah marang gusti, kuwi kanti dasar iman kang genep manembah manut marang
kapercayane dhewe-dhewe.
ANDHA
RANTE : Nek ngoten, urip niku ana
sing nggawe nggih..???
KYAI MAKDUM : lhoh, nek kowe tau manembah marang gusti nek nganggo agama,
agamamu apa Sedulur…??
ANDHA
RANTE : Kula niku pokoke, kula niku
ya ra nduwe agama apa-apa..
Butuhe kula niku sing nyata, kula sawang niku sing
kula percayani.
KYAI MAKDUM : Mulane nek kowe kuwi kepengen slamet ndonya slamet akhirat, kowe
percayaa agama. Aku ora meksa kowe kudu
mlebu Agama Islam ora. Merga agama kuwi lakum dinukum waliyadin, agama kuwi
ra kena dipeksa. Agamamu Agamamu Agamaku Agamaku, Agamamu kanggo kowe, agamaku
kanggo aku. Aku ora meksa, ning kowe manuta tatananing agama, nek kowe kepengin
slamet ndonya slamet akhirat. Lha iki kalebu kowe dadi buron lurone wong Pati kuwi
tanda-tandane nek uripmu ora slamet. Ngono lho…
ANDHA RANTE : Lha niku wau urip mas, urip niku ndhek biyen niku napa
mboten wonten urip? Sak durunge kula niku, kula sampean ana niku wis ana urip
napa mboten?
KYAI
MAKDUM : Nah, ngene lho…
Kuwi pitakonmu kuwi ya rada jero. Manungsa kuwi
bakal nglakoni urip ana ing patang alam, ya…
Sadurunge kowe biyen kuwi nglakoni urip ana ing alam
ruh, sawise urip ana alam ruh njur urip ana ing alam kandungan sawise urip ana
alam kandungan njur urip ana alam donya njur urip ana ing alam kubur besok
bakal nglakoni urip ana ing alam akhirat. Mulane ya Andha Rante, urip ana ing
alam donya kuwi kena den arani urip ana ing alam madya ana ing tengah-tengah.
ANDHA
RANTE : Wuih…Wuih…Wuih…
KYAI
MAKDUM : Mbesok kowe bakal nglakoni
urip ana ing alam kubur.
ANDHA
RANTE : Wah.. Mboten isa mas…
KYAI
MAKDUM : Piye?
ANDHA RANTE : Nek kula niku angger urip kula kepenak, cukup sandhang cukup
pangan nggih niku kula ngrasakke suarga mas. Kula mboten neka-neka kaya
sampean. Mpun ngeten mawon go mas bakune, kula niku ora bakal ngrusui lan
ngganggu gawe wong sing padha grudag-grudug niku mboten, waton dheweke ya ora
ngganggu gawe kalih kula mas. Aja ngganggu kamardikanku mas, wong jare Allah
mau ora budheg, ya nek padha nyebut ya padha lon-lon ae ngono lho mas. Ora
mbribeni kula turu mas, kula niku butuh nyambut gawe mas, kula butuh ngaso, kula
ora seneng dibribeni.
KYAI MAKDUM : Kuwi aturane kaya ngono kuwi, kuwi nindakake shalat rowatib.
Shalat rowatib kuwi sing tegese, tegese wektu lan dinane wis ditentuake, wektu
isya’ kuwi jam sak mene, nek wektu subuh jam sak mene, ashar jam sak mene kuwi
tegese nindakake shalat rowatib, ora kok ngganggu karo kowe iku ora Andha Rante.
ANDHA RANTE : Ngapunten mas, sampean ngucapo ping sewu aku ora bisa nampa
mas…
KYAI
MAKDUM : Ora kecandhak…
ANDHA
RANTE : Ora bisa mas aku mas…
KYAI MAKDUM : Merga kowe iki wong bodho, wong brengkele ora manut marang
tatanan aturan Negara lan aturan Agama. Mula saka kuwi Andha Rante…
ANDHA
RANTE : Wong kula butuh kondhang e
mas…
Nek ora mbrengkele, ora engkel ora
ndang kondhang mas..
KYAI MAKDUM : Saiki aku njaluk karo kowe, gandheng wong islam kuwi ndweni
paugeran al muslimu akhul muslim, wong islam iku sedulure wong islam,
nek ana wong islam sing mbok ganggu gawe aku ora nrimakake. Aku ora nrimakake..
ANDHA RANTE : Lha niki wong omah-omah kula dhewe, sampean butuh ora cocok
nggih sampean mulih to mas.
KYAI MAKDUM : Lho, aku ora bakal mulih. Ning kowe bisa nglereni tumindakmu
apa ora? Sing bocah-bocah arep nglakoni ibadah shalat ya wis ben, kowe ora usah
ndadak nyawe-nyawe, kowe ora usah ndadak ngganggu karo bocah-bocah.
ANDHA RANTE : Mboten mas, wis pokoke angger wong-wong isih padha
grudag-grudug, bengak-bengok, nggebugi lulang di pentheng, kula tetep mboten
mendha, kula brengkolangi, kula balangi. Iki mboten jagade dhewe lho mas,
jagade wong mberah lho mas..
KYAI
MAKDUM : Omah-omahmu dhewe…???
Lha nek omahmu wis ora ana? Njur ora manggon ning
kene ngko?
ANDHA
RANTE : Omah kula genah meger-meger
nika kok mas…
KYAI
MAKDUM : Kobong ngono kok…
ANDHA
RANTE DIAM SEJENAK MELIHAT RUMAHNYA.
ANDHA RANTE : Lhooo…(Andha Rante kaget
tiba-tiba rumahnya terbakar).
Wuih…Wuih…Wuih… Mbarang sulap mas, ngaten niku
sampean mboten nggawe kapitunane wong liyan? Lho omah kula niku biyen kula
rewangi adus kringet leh kula nyambut gawe, nggih… Kula damel nggawe gubug
nika..
Lho sampean kok malah sampean obong? Ngaten niku
napa mboten nggawe cilakaning liyan?
KYAI MAKDUM : Lhah, iki tandha-tandhane Andha Rante, nek kowe dijiwit isih
ngrasakke lara, aja sok seneng jejiwit awake liyan.Ora bedane bocah-bocah sing
mbok brengkolangi kae, dheknen padha nindakake ibadah shalat ewadene mbok
cegati mbok kon bali mbok brengkolangi, nek ora gelem mbok antemi, lho kuwi ya
nggawe kapitunane liyan.
ANDHA RANTE : Mas, sampean kok bisa ngobong kanti ngucapna kaya ngaten
niku sampean bisa mbalekno mas?
KYAI MAKDUM : Upama aku gelem mbalekake, bakal bisa mbalekake. Ning,
gandheng omah kae omah maksiat kanggo nindakake marang kebatilan, aku ora saguh
mbalikake.
ANDHA RANTE : Nek sampean ora gelem mbalikake, omah kula nika mpun kobong.
Nek kula si genah mboten bisa mbalikake pulihe omah kula, ning kula emoh nek
kula dkon lunga saking mriki. Sebab niku omah-omah kula dhewe. Sampean ora
ngerti ya mas, nika lho watese wit pace nika ngantos wit pace sing teng ngrika.
Niku karas pekarangan tinggalane wong tuwane kula mas. Mula kula mboten entuk,
lan kula mboten gelem nek dkon lunga saking Siti Hinggil ngriki.
KYAI MAKDUM : Lha nek kowe gelem nglereni tumindakmu, omah kae bakal tak
balikake. Kowe gelem apa ora?
ANDHA
RANTE : Mboten bisa mas, kula mboten
gelem..
KYAI MAKDUM : Nek kowe ora bisa mareni tumindakmu, aku kapeksa nuduh
paripeksa marang kowe.
ANDHA
RANTE : Ooo… Nek kepengen jajal-jajal
leh mas..
KYAI
MAKDUM : Andha Rante…
ANDHA
RANTE : Apa mas..??
KYAI MAKDUM : Satemene aku ora pamer marang kekuatan, ora ana daya kekuatan
tanpa entuk palilahe dening Gusti Allah. La khaula wala kuata illa billah,
ning nek kowe jajal-jajal marang karosaning Ustadz. Ayo, kena kowe Andha Rante..
Saiki kowe arep ngajak ngapa kowe?
he..
ANDHA
RANTE : Kula emoh miwiti mas…
KYAI
MAKDUM : Ngajak cara piye kowe?
ANDHA RANTE : Kula emoh miwiti mas. Emoh miwiti, nek dijak nggih gelem.
KYAI
MAKDUM : Ngono…
Klinthing Wesi…
Kene… Iki dudu gaweanku, ning
gaweanmu..
KLINTHING
WESI : Ooo ngaten…
KYAI MAKDUM : Iki ana sing mbrengkele, nerjang syarat nyingkiri bebener
tanpa nganggo paugerane Agama lan tanpa nganggo paugerane Negara.
Saiki aku njaluk rampungana Andha Rante.
KLINTHING
WESI : Inggih, pangestunipun bapa Makdum..
KYAI
MAKDUM MENINGGGALKAN ANDHA RANTE DAN KLINTHING WESI
ANDHA
RANTE :Apa mas?
KLINTHING WESI : Sedulur Andha Rante… Yen tak rungok-rungoke,
janjane kowe iku wong ngerti.
ANDHA RANTE : Lha nek mpun ngerti nek kula wong ngerti dak enggiha mas…
KLINTHING
WESI : Percuma dadi wong ngerti, nanging
ora nganggo tatanan.
ANDHA
RANTE : Sampena niki ajeng napa?
KLINTHING
WESI : Aku ora arep apa-apa..
ANDHA
RANTE : Sampean niki lanang apa
wedok?
KLINTHING WESI : Sak unimu, kowe ngarani aku lanang ya kena,
kowe ngarani aku wadon ya kena.
ANDHA RANTE : Nek upama lanang tek ayu, nek upama tak anggep wedok tek
kathokan cekak.
KLINTHING WESI : Awit aku diciptakake Gusti Ingkang Maha
Agung, mbok arani ayu kena, mbok arani bagus ya kena.
Sedulur Andha Rante..
ANDHA
RANTE : Apa mas?
KLINTHING WESI : Sepisan meneh, mbok ya a, kowe iku wong
ngerti. Aku wis ngerti nak isa maca bathinmu nak tak rungokno.
ANDHA
RANTE : Emoh mas, aku moh mbok
tuturi mas..
KLINTHING
WESI : Aku ora nuturi..
ANDHA RANTE : Wong sing nuturi gurumu ae aku ra nampa kok mas. Mundhak ana
lawoh-lawoh, ra mudheng aku mas.
KLINTHING WESI : Anane bapa guru ora gelem nuturi marang kowe,
sebabe rugi pitungan adu karo kowe ora ana gunane.
ANDHA RANTE : Angger kowe ora gelem minggat saka kene, kowe tak gebugi lho
mas.
KLINTHING
WESI : Sek, sedulur Andha Rante..
Kowe kena barang ngamuk, ngumbar nafsumu nanging,
ngertia yen kowe bisa nampani mukjijatku.
ANDHA
RANTE : Lho nek wani ayo mas..
Hemm… Ayo… Ayo…
Hemm… Wani mas…
KLINTHING
WESI : Wis ngerti aku, yen kowe ora tedas
yen tak jotos.
ANDHA
RANTE : Ayo… Ayo… Mas.
KLINTHING
WESI MENUNJUKKAN SENJATANYA BERUPA KLINTINGAN.
ANDHA
RANTE : Apa mas, gawanaem kok
klinting jaran mas..
KLINTHING WESI : Awas, kowe ngarani iki klinting jaran.
Nanging iki paringane Gusti Allah kang maha agung.
ANDHA RANTE : Iku nek nggonaku kono, Siti Hinggil mas. Niku dinggo jaran
mas..
KLINTHING WESI : Andha Rante, sepisan maneh aku ngandani kowe.
Aja mbok bacutna nggonmu gawe kapitunane wong liya.
ANDHA
RANTE : Nek tak bacutne arep apa
mas?
KLINTHING WESI : Tampanana yen kowe kuat nampani mukzizate Klinthing
Wesi, aku gelem…
ANDHA
RANTE : Tak icipane mas…
KLINTHING
WESI : Bismillahirokhmanirokhim…
Allahu Akbar…Allahu Akbar…
ANDHA
RANTE : Adhoh…
ANDHA
RANTE TERSUNGKUR MENERIMA KEKUATAN DARI SENJATA KLINTHING WESI, DAN ANDHA RANTE
LARI.
KLINTHING
WESI : Andha Rante…
Mung semono wae, sumbarmu ngedap-edapi, aja mlayu kowe…
KLINHTING
WESI MENGEJAR ANDHA RANTE, ANDHA RANTE LARI TERGOPOH-GOPOH, TERENGAH-ENGAH
NAFASNYA.
ANDHA
RANTE : Kepyur…Byur…Byur… Pet… Byar…
Mripatku, rumangsaku mung
sakinthing-inthing-inthing. Rasane kaya sinamber gelap sirahku. Mak pet byar
krungkep aku, wedian… Murite nduwe kasekten ngono.
Eeee… Elek-elek ya ditinggali wong tua kok, iki akik
jenenge, akik ning saka watu.
KLINTHING
WESI : Andha Rante… Andha Rante…
ANDHA
RANTE : Kene… Kene…
KLINTHING WESI : Iki to sing jenengane Andha Rante sing wis
kondhang ana Bumi Pati.
ANDHA
RANTE : Betul…
KLINTHING
WESI : Bener..
ANDHA
RANTE : Iki Watu Gilang, tinggalane
mbah buyut biyen
KLINTHING WESI : Kowe nduwe jimat Watu Gilang tinggalane mbah
buyutmu?
ANDHA RANTE : Nek tak watek Watu Gilang iki gedhene sak gunung anakan.
KLINTHING WESI : Arep gedhene sak gunung sak anakan, aku ora
gendu, aku ora wedi.
ANDHA
RANTE : Nek tak brekno kowe, wayutmu
mbledhos.
KLINTHING
WESI : Jajalen.. Aku ora bakal mlayu saka
kene.
ANDHA RANTE : Tak watek Watu Gilang, cilik bisa dadi gedhe bobote, ora kok
watu iki dadi gedhe, ning bobote, bobote ngungkuli praune Mbah Karno.
KLINTHING
WESI : Ngungkuli praune sapa?
ANDHA
RANTE : Mbah Karno.
KLINTHING WESI : Mbah Karno, coba yen kowe nduwe kawekan.
Tamakno karo aku..
ANDHA
RANTE : Tak uantem pindho ngungkuli
praune Mbah Haji Sarno.
KLINTHING
WESI : Ping pindho Mbah Haji Sarno ping
sak daldule.
ANDHA
RANTE : Wong kene ora gumun. Tak
watek..
Simelekete-simelekete…
KLINTHING
WESI :Simelekete-simelekete piye?
ANDHA
RANTE : Wong iki watekaku dhewe kok.
KLINTHING
WESI : Iku japa apa? Cah cilik wae isa,
simelekete-simelekete.
ANDHA RANTE : Lha nek kowe nganggo ngukel-ngukel bolah, ngukel-ngukel
bolah. Aku ora gumun, padha ae aku.
Simelekete-simelekete
KLINTHING
WESI : Japa kok simelekete-simelekete..
ANDHA
RANTE : Aja mbok guyu. Dadine tempe
saka dele..
KLINTHING
WESI : Wis suwe nek tempe saka dele.
ANDHA
RANTE : Lha iya, aji-aji kok.
KLINTHING
WESI : Ooo… Aji-aji…
ANDHA
RANTE : Mantra-mintri, segara isine
iwak teri.
KLINTHING
WESI : Wis suwe yen segara kuwi isine
iwak teri.
ANDHA
RANTE : Iki aji-aji, japa mantra.
KLINTHING WESI : Aji-aji kok mantra-mintri segara isine iwak
teri. Apa bener ngono kuwi mau?
ANDHA
RANTE : Nek dikeruk piyai Mblandhoh dadia
rejeki.
KLINTHING
WESI : Tenane Mbul?
ANDHA
RANTE : Iya…
Muga-muga dina iki dadi senenge ati, sesuk taun sing
mburi muga-muga ditekakna mriki.
Hehehe…
KLINTHING WESI : Sing ditekakna apa? Sing ditekakna apa? Kowe
ditekakna nek kene?
ANDHA
RANTE : Lha tek aku, tek ora..
KLINTHING
WESI : Ora bakal kowe ditekakna ning
kene.
ANDHA
RANTE : Wong sing tanggungjawab aku
kok.
KLINTHING
WESI : Ooo… Maksute Kethoprake?
ANDHA RANTE : Ooo… Apike aku. Iki lho pitukone. Benjut sirahku nek ora
apik. Kandhani kok.
KLINTHING
WESI : Terus…
ANDHA RANTE : Madheg dhadhamu, tak tebah Watu Gilang ora sumbar wadhahmu
tak weruh aku.
KLINTHING
WESI : Cak na Andha Rante.
KEMUDIAN
ANDHA RANTE MEMBACA MANTRA UNTUK WATU GILANG, LALU AKIK TERSEBUT DILEMPARKAN KE
ARAH DADA KLINTHING WESI. KEMUDIAN KLINTHING WESI JATUH TERSUNGKUR DAN LARI
DARI HADAPAN ANDHA RANTE.
ANDHA RANTE : Wuah…. Wuah… Wuah… Juadhuge aku, e disekseni danyang Blandhog
Indah. Muga-muga aku jadhug selawase.
KEMUDIAN
DATANGLAH KYAI MAKDUM.
ANDHA
RANTE : Piye…Piye pak?
KYAI
MAKDUM : Andha Rante, pancen kowe nduwe
daya…
ANDHA RANTE : Ora merga inthing-inthing, inthing-inthing mau merga aku
kaget. E nek iki mau Watu Gilang, muridmu glangsaran, muthah getih. Whuek…Whuek…
Sor…
KYAI MAKDUM : Lhayak, lhayak… kowe dadi wong kendhel. Adhaane wong kendhel
kuwi mesti sugih piandhel, jebul kowe ya nduweni piandhel tenan. Piandhelmu kuwi
apa jenengane?
ANDHA RANTE : Iki mau akik Watu Gilang, nek diwatek bobote anthepe sak
gunung anakan.
KYAI MAKDUM : Ooo… Nanging ngene ya Andha Rante, ana wong jawa sing nate
padha ngendikaake tetembungan “sura sudira jayaningrat swuh brasta tekaping
olah darmastuti” sapa wong ibir bakal kabur, sapa sumbar bakal kaweleh. Senajan
ta kowe sekti mahambara tinatah mendhat cinala mentar cinala menter, ning ing
atase kowe tumindhak nasar, blasar, nalisir saka bebener, Gusti Allah ora sare,
yen Gusti Allah bakal maranthu marang kowe Andha Rante.
ANDHA
RANTE : Ra percaya mas aku.
KYAI
MAKDUM : Nek kowe ora percaya..
ANDHA
RANTE : Urip-uripku dhewe…
KYAI MAKDUM : Saiki blakakno dhadhamu, nek kowe kuat nadhahi anane
sajadahku iki aku meh nyembah karo kowe.
ANDHA RANTE : Nggih monggo mas(Andha
Rante membuka bajunya). Yen kurang percayane mas, jebatno mas jajal.
Mangga…
KYAI
MAKDUM : Bismillahirokmanirokhim…
ANDHA
RANTE : Halah…Halah…Halah…(sambil menutupi telinga)
KYAI MAKDUM : Al marodhu idha arroda syai’an
yakulallahu kun fayakun, Allahu Akbar… Allahu Akbar(sambil
memukulkan sorban ke arah Andha Rante).
ANDHA
RANTE : Adhuh…Adhuh…(Andha Rante terjatuh kemudian lari).
KYAI
MAKDUM : Andha Rante…Andha Rante…
Ya, satemene aku ngerti nek kowe mung njajag-njajag
marang kabisanku, kowe mlayu ora merga kowe iku kalah karo aku, nanging nduwe
papan sing jembar. Aja mlayu kowe Andha Rante…
ANDHA
RANTE LARI TERGOPOH-GOPOH SETELAH MENERIMA SERANGAN DARI KYAI MAKDUM.
ANDHA
RANTE : Wah…Wah…Wah…
Ora sepiraa, ayo apa…??? Weeekkkk…(menggoda penonton) ora perkara kalah ampuhe gombal mukia mau, ning aku kalah merga
uambune kuecute ora karuan. Ora apa-apa… Gelut kuwi pisanan nggunakake okol,
nek okol kalah nggunakake akal, lha nek akal wis kalah nggunakake ukil.
Haaaaa….
Kurangane apa… Makdum, Dam-Dum… sirahe
diudheng-udhengi kaya wong ngelu, kaya tukang ngundhoh tawon, ora wedhi…
bengi-bengi tak lena, aku arep ngecakna aji Binggananda kanggo nyirep. Bengi
teka ana ing panggonane Makdum, murid-muride tak sirep ben keturon, nek tak
sirep keturon tak lena, kowe tak anggep pepalangku Dum Makdum. Tak sirep kowe…
ANDHA
RANTE MENGAMBIL BATU UNTUK MENGGUNAKAN AJIAN BINGGANANDA UNTUK MENYIREP
PONDOKAN KYAI MAKDUM.
ANDHA RANTE : Tak sawati nggon bedhug omahe, supaya murid-muride Makdum padha
keturon. “niat ingsun mateg aji-ajiku binggananda, kula pun jabang bayi Andha Rante”.
LALU
ANDHA RANTE MULAI MELEMPARI PONDOKAN KYAI MAKDUM.
KYAI
MAKDUM MEMANGGIL KLINTHING WESI.
KYAI MAKDUM : pancen pranyata Andha Rante kuwi nduweni kasudibyan kang
linuwih.
KLINTHING
WESI : kasinggihan bapa Makdum Alatas..
KYAI MAKDUM : Iki minangka kanggo catetan tandha-tandhane nek yen gusti
Allah kuwi sifate sifat rokhman sifat rokhim, sifat welas asih. Ing atase Andha
Rante kuwi pakartine kaya ngono, ewadene isih pinaringan karomah
KLINTHING WESI : Pramila, dados gunggunge manah kula bapa Makdum
Alatas. Padhatan kang tumata salah lha kok malah kiyat?
KYAI MAKDUM : Ngene ya Klinthing Wesi, yen pancen aku ora bisa cilike
mbanda gedhene mateni si Andha Rante, wirang isin apa sing tak sangga marang Bupatine
Kabupaten Pati.
KLINTHING
WESI : Lajeng kados menapa bapa Makdum
Alatas..???
KYAI MAKDUM : Gandheng iki wancine wanci luhur, aku bakal nindakake shalat..
KLINTHING
WESI : Ooohhh…. Sumanga…Sumangga…
KYAI
MAKDUM MULAI SHALAT, KLINTHING WESI BERJAGA-JAGA DISEKITAR TEMPAT SHALAT KYAI
MAKDUM, DAN AKHIRNYA KLINTHING WESI MULAI NGANTUK AKIBAT SERANGAN SIREP DARI
ANDHA RANTE.
KLINTHING
WESI : Hoahaemm… Nguantuk…
AKHIRNYA
KLINTHING WESI TERTIDUR DI SEKITAR TEMPAT SHALAT KYAI MAKDUM. LALU ANDHA RANTE
MENGENDAP-ENDAP MENDEKAT PONDOKAN KYAI MAKDUM UNTUK MENYERANG KYAI MAKDUM.
ANDHA RANTE : Wah, nek tak bacutke rak ora watake wong lanang. Wong lanang
kok mateni wong ora adu arep, ora watake Andha Rante. Tak gugah, adu arep, tak
lena. Nyeess mati…
ANDHA
RANTE MENDEKATI KYAI MAKDUM UNTUK MEMBANGUNKAN KYAI MAKDUM LALU DIBUNUH.
ANDHA
RANTE : Lhohhh…
Durung tak kapak-kapake jare, wadhuh mati karepe
dhewe… Mbok menawa kewedhen karo aku. Lho, durung tak kapak-kapake kok mati?
Nak ngono Makdum nganggo sarwo putih iki dudu menungsa. Apa iki bangsane
dhemit?
Dum…Dum…Dum…(Andha
Rante mencoba membangunkan Kyai Makdum).
Lho… Dhemit…Dhemit…Dhemit…(sambil lari)
BUPATI
MANGUN ONENG BESERTA PATIH KENDHIL WESI DAN TUMENGGUNG SUMBA PRADAN BESERTA
SUMBA WILIS DATANG DIPONDOKAN KYAI MAKDUM DI DESA SITI HINGGIL.
ADIPATI
PATI : Sumba Pradan..
KENDHIL
WESI : Sabda dalem Kanjeng..
ADIPATI PATI : Sang Ustadz Makdum Alatas kok malah ngeja kapi eja nembah
ing pinggir…
KENDHIL
WESI : Nembe kemawon nindakaken
shalat…
Mangga… ngleresaken…
KLINTHING
WESI TERBANGUN DARI TIDURNYA AKIBAT SIREP DARI ANDHA RANTE, BUPATI PATI
MEMBANGUNKAN KYAI MAKDUM ALATAS.
ADIPATI
PATI : Makdum Alatas… Makdum
Alatas… Makdum Alatas…
Lhoh…(kaget
melihat Kyai Makdum Alatas sudah tak bernyawa)
KLINTHING WESI : Nuwun sewu, kula
wau njagi dhateng bapa Makdum Alatas anggenipun shalat.
KENDHIL WESI : Sapa sing ganggu gawe nggone shalat Kyai Makdum Alatas? Kwe
ra ngerti?
KLINTHING
WESI : Kasinggihan, kula mboten mangertos…
ADIPATI
PATI : Kendhil Wesi…
KENDHIL
WESI : Kasinggihan…
ADIPATI PATI : Amarga sang Ustadz Makdum Alatas wis seda, mula ayo pada
ngucap innalillahi
wa inailaihi rojiun…
Sumba Pradan, Sumba Wilis..
PRADAN
DAN WILIS: Kula sinuwun…
ADIPATI PATI : Sameptakake ubarampe kanggo nggresiki badane sang Ustadz
Makdum Alatas..
SUMBA
PRADAN : Menawi ngaten sumangga..
TUMENGGUNG
SUMBA PRADAN DAN SUMBA WILIS MENGURUS MAYAT KYAI MAKDUM ALATAS.
ADIPATI
PATI : Kendhil Wesi…
KENDHIL
WESI : Kasinggihan…
ADIPATI PATI : Kahanan iki ndadekake keprihatinane awake dhewe. Yen to
mbok menawa Ki Andha Rante tumindake ora sangsaya mendha ning malah sangsaya
ndadra. Mula, jumbuh karo lelakon iki ingsun bakal gawe petilasan. Tilas sedane
sang Ustadz Makdum Alatas, karango slawase papan kene Makdum.
KENDHIL
WESI, SUMBA PRADAN, SUMBA WILIS, KLINTHING WESI : Makdum….!!!!
KLINTHING WESI : Gusti Kanjeng
Adipati. mbok menawi kepareng, dereng tebih Andha Rante ingkang jumangkah kula
badhe nututi.
ADIPATI PATI : Sek… Sek… Sabar sawetara, ngono ya ngono nanging aja
ngono.
Kendhil Wesi..
KENDHIL
WESI : Kados pundi Kanjeng Adipati?
ADIPATI PATI : Mbok menawa jeneng sira ngerti ana ing wewengkon Pati kene
iki ana wong sing kaya dene kinaceking sama-samaning dumadi. Jalma pinilih
kakang Syeh Jangkung.
PENDHEREK
ADIPATI : Nggih… Nggih…
ADIPATI
PATI : Sumba Pradan..
SUMBA
PRADAN : Nun inggih..
ADIPATI PATI : Tak jaluk pulunging atimu, tekaa ana ing Landhoh.
Boyongen saiki bareng sak lakumu kakang Syeh Jangkung.
SUMBA
PRADAN : Inggih Kanjeng…
LALU
DATANG SYEH JANGKUNG BESERTA TUMENGGUNG SUMBA PRADAN KEHADAPAN KANJENG ADIPATI
MANGUN ONENG.
SYEH JANGKUNG : Raos kula menika kaget rawuhipun ki raka Tumenggung
Sumba Pradan, tedhak wonten ing pondhok kula Landhoh. Wonten napa tenanipun?
ADIPATI PATI : Kakang Syeh Jangkung, kirangipun menapa jengandika
kakang?
SYEH
JANGKUNG : Nggih… Nggih…
ADIPATI PATI : Jalma lipat seprapat tamat, liripun nggih gara waleh
menapa blak kotang terus terang kula badhe matur wonten ing ngarsa jengandika
ingkang wonten sesambetanipun kaliyan kawontenan ing Pati mriki.
Westanipun kakang Syeh Jangkung mireng tembang
rawat-rawat jaring bakul ingkang sinambi wara. Wonten tiyang saking Siti
Hinggil mriki nami Ki Andha Rante, piyambakipun tansah mepalangi para-para
ingkang sami badhe manembah wonten ing ngersa dalem Allah SWT, Ingkang badhe
sami nindakaken ibadah. Saking menika kakang Syeh Jangkung, sampun mboten
kirang-kirang pambudidaya kula. Ananging, sedaya menika kenging dipun westani
jugar wigar datanpa katon, ngantos kelampahan ingkang katembe kemawon. Kula
pikantuk sabiyantunipun salah satunggiling ustadz saking Tuban, Ustadz Makdum
Alatas ingkang pepuntanipun sang ustadz ugi seda awit saking tumindakipun Ki Andha
Rante. Ngaten menika kakang..
Kula pasrah murih Pati menika saestu-saestu saged
nggayuh menapa ingkang dipun impek-impeaken dening tiyang kathah baldatun
toyibatun wa robun ghobun. Menika kakang Syeh Jangkung…
SYEH
JANGKUNG : Kanjenge Bupati Mangun Oneng..
ADIPATI
PATI : Nuwun kula kakang…
SYEH JANGKUNG : Sedaya dhawuh dalem wiwit ha ngantos nga,
pratelane si Andha Rante kula menika mireng sampun pirsa dereng. Ewadene nggawe
geger wonten ing tlatah Pati, sak gaduk-gaduk kula, kula badhe minangkani
menapa ingkang dados dhawuhipun Kanjenge Bupati Mangun Oneng.
ADIPATI
PATI : Wadhuh sewu sembah nuwun
kakang Syeh Jangkung…
Emut-emut mbok menawi jengandika upami, upami
menika… dipun sambut-sambutaken taksih wedrah kahyang para-para ingkang lenggah
wonten ing Kabupaten Pati.
SYEH JANGKUNG : Kasinggihan… Kasinggihan… Kula mawas utawi
ngrumaosi gesang kula wonten ing tlatah Pati, ewadene wonten ing tlatah Pati wonten
sing nggawe geger ingkang mboten kepengen dipun rehaken dalem Kanjeng Bupati,
sagaduk-gaduk kula, kula nyuwun kepamit.
ADIPATI PATI : Mangke rumiyin, kula titip.. menika putra siswanipun sang
Ustadz Makdum Alatas. Kula kinten mbok menawi saged dipun pundhuti sabiyantu
mbok menawi kakang Syeh Jangkung ngersaaken menapa-menapa.
SYEH JANGKUNG : Ooo… Ngaten… insyaAllah, dhawuh kaleresan
menika kula kairing nayaka lan sentana saya-saya muride Makdum saking Tuban.
ADIPATI
PATI : Nggih… Nggih…
SYEH
JANGKUNG : Kepareng nggih…
ADIPATI
PATI : Nggih… Sembah nuwun…
SYEH
JANGKUNG : Assalamualaikum…
ADIPATI
PATI : Waalaikumsalam…
Kendhil Wesi, sameptakake prajurit sak cukupe kanggo
ndherekake kakang Syeh Jangkung, mbok menawa ana apa-apa.
KENDHIL
WESI : Kasinggihan kanjeng…
